Informatiebeschikking; mogelijkheid tot navordering

Belanghebbenden hebben tegen de uitspraak van het Hof beroep in cassatie ingesteld.

Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris heeft een verweerschrift ingediend.

De Advocaat-Generaal R.L.H. IJzerman heeft geconcludeerd tot ongegrondverklaring van het beroep in cassatie (ECLI:NL:PHR:2019:1319).

2. Beoordeling van de middelen

2.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

2.1.1. X (hierna: erflater) had de Nederlandse nationaliteit en is in 2016 overleden. Hij en zijn echtgenote, die ook de Nederlandse nationaliteit heeft, waren tot 24 maart 1994 ingeschreven in Nederland. In de jaren 2004 tot en met 2014 waren zij ingeschreven in Curaçao, waar zij een appartement bezaten. Erflater was middellijk aandeelhouder in onder meer B bv. Die bv was in die jaren eigenaar van een woning in Nederland en tezamen met erflater van een vakantiewoning in Nederland. Die bv stelde deze woningen ter beschikking aan erflater en zijn echtgenote. Erflater verbleef afwisselend in woningen in Curaçao, Nederland, Portugal en Zwitserland.

2.1.2. Bij brief van 23 oktober 2015 heeft de Inspecteur aan erflater meegedeeld dat hij van oordeel is dat erflater en zijn echtgenote in Nederland wonen en belastingplichtig zijn. In die brief heeft de Inspecteur om informatie verzocht. Dat verzoek is bij brief van 23 december 2014 herhaald en uitgebreid. Gevraagd is – voor zover in cassatie van belang – een overzicht per persoon van alle inkomsten, vermogensbestanddelen en activiteiten (wereldwijd), kopieën van alle bankafschriften over die periode van binnenlandse en buitenlandse bank- en beleggingsrekeningen en kopieën van jaarrekeningen van alle vennootschappen waarin erflater een aanmerkelijk belang hield over de periode 2004 tot en met 2014. Erflater heeft die informatie niet verstrekt. De Inspecteur heeft vervolgens aan erflater ter zake van de heffing van inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor de jaren 2004 tot en met 2014 een informatiebeschikking als bedoeld in artikel 52a AWR gegeven.

2.1.3. De Rechtbank heeft de periode waarover de gegevens verstrekt moesten worden beperkt tot de jaren 2004 tot en met 2011.

2.2.1. Voor het Hof was in geschil of de informatiebeschikking terecht is gegeven.

2.2.2. Het Hof heeft in dat verband onder meer geoordeeld dat de erflater op grond van artikel 47 AWR gehouden was de door de Inspecteur verlangde gegevens te verstrekken omdat de Inspecteur kon uitgaan van een meer dan denkbeeldige mogelijkheid dat hij de erflater met toepassing van de verlengde navorderingstermijn navorderingsaanslagen kon opleggen.

2.3. De in het eerste middel betrokken stelling dat de Inspecteur pas na voldoening aan zijn informatieverzoek met zekerheid zou kunnen vaststellen of is voldaan aan de voorwaarden voor toepassing van de in artikel 16, lid 4, AWR geregelde verlengde navorderingstermijn, brengt niet mee dat het door het middel bestreden oordeel van een onjuiste rechtsopvatting getuigt. Met dat oordeel heeft het Hof tot uitdrukking gebracht dat de Inspecteur zich met verwijzing naar de hem ter beschikking staande informatie in redelijkheid op het standpunt heeft kunnen stellen dat de gevraagde gegevens en bescheiden van belang kunnen zijn voor de beoordeling van de binnenlandse belastingplicht van de erflater in de desbetreffende jaren.1 Het middel mist doel voor zover het bestrijdt dat artikel 47 AWR aan de inspecteur de bevoegdheid verleent om informatie van de belastingplichtige te vragen die van belang is om te kunnen vaststellen of de bevoegdheid tot navordering bestaat. Het bestreden oordeel is ook niet onbegrijpelijk en is toereikend gemotiveerd. Het eerste middel faalt.

2.4. De overige middelen kunnen evenmin tot cassatie leiden. De Hoge Raad hoeft niet te motiveren waarom hij tot dit oordeel is gekomen. Bij de beoordeling van deze middelen is het namelijk niet nodig om antwoord te geven op vragen die van belang zijn voor de eenheid of de ontwikkeling van het recht (zie artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie).

2.5. De slotsom is dat het beroep in cassatie ongegrond is.

3. Proceskosten

De Hoge Raad ziet geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten.

4. Beslissing

De Hoge Raad:

• verklaart het beroep ongegrond, en
• stelt belanghebbenden een termijn van vier weken, te rekenen vanaf de datum waarop dit arrest is gewezen, om alsnog te voldoen aan de informatiebeschikking.

Dit arrest is gewezen door de vice-president G. de Groot als voorzitter, en de raadsheren J.A.C.A. Overgaauw, J. Wortel, A.F.M.Q. Beukers-van Dooren en P.A.G.M. Cools, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier F. Treuren, en in het openbaar uitgesproken op 17 april 2020.