Kostenvergoeding op grond van artikel 52, lid 7, AWR is niet aan de orde NLF 2022/2358

Gerelateerde content

Wet en parlementaire geschiedenis(1)
Internationale regelgeving
Lagere regelgeving
Besluiten
Jurisprudentie(3)
Commentaar NLFiscaal(1)
Literatuur
Recent

X (belanghebbende) is werkzaam als advocaat. De Inspecteur heeft op basis van bij een boekenonderzoek opgedane bevindingen een informatiebeschikking gegeven betreffende de IB/PVV en OB over de jaren 2008-2010. Hierin staat vermeld dat gebleken is dat X zich op onderdelen niet gehouden heeft aan de administratieplicht.

Naar aanleiding van het boekenonderzoek heeft X getracht zijn administratie opnieuw op te zetten (omzetting van Word-boekhouding in Excel-boekhouding).

De informatiebeschikking is in een procedure deels vernietigd. X heeft in die procedure verzocht om een schadevergoeding. Rechtbank Noord-Holland heeft de eis tot schadevergoeding opgevat als een verzoek om een kostenvergoeding vanwege een onrechtmatig opgelegde verplichting als bedoeld in artikel 52, lid 7, AWR. Hierop dient de Inspecteur te beslissen, aldus de Rechtbank. De Inspecteur heeft het verzoek afgewezen. Daarop heeft X beroep (ongegrond) en hoger beroep ingesteld.

Ten aanzien van het verzoek om een kostenvergoeding oordeelt Hof Amsterdam onder meer dat X niet aannemelijk heeft gemaakt dat de Inspecteur hem tot de omzetting van zijn administratie in Excel heeft verplicht. Het Hof acht dan ook niet aannemelijk dat de Inspecteur X een dergelijke verplichting heeft opgelegd. Van een onrechtmatig door de Inspecteur opgelegde verplichting is niet gebleken, zodat een kostenvergoeding uit hoofde van artikel 52, lid 7, AWR niet aan de orde is. Ook overigens is het hoger beroep ongegrond.

De Hoge Raad heeft op 9 juni 2023 het beroep in cassatie tegen deze uitspraak verworpen onder verwijzing naar artikel 81 Wet RO (22/03748)

Uitspraak van de vierde meervoudige belastingkamer op het hoger beroep van belanghebbende, wonende te woonplaats, belanghebbende, tegen de uitspraak van 19 juni 2020 in de zaak met kenmerk HAA19/717 van de rechtbank Noord-Holland (hierna: de rechtbank) in het geding tussen

belanghebbende

de inspecteur van de Belastingdienst, de inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Bij beschikking van 8 augustus 2018 heeft de inspecteur het verzoek van belanghebbende om een kostenvergoeding op de voet van artikel 52, lid 7, AWR afgewezen.

1.2. Het tegen de hiervoor vermelde beschikking gemaakte bezwaar heeft de inspecteur, bij uitspraak op bezwaar van 12 december 2018, ongegrond verklaard.

1.3. Bij mondelinge uitspraak van 19 juni 2020 heeft de rechtbank het tegen de uitspraak op bezwaar ingestelde beroep ongegrond verklaard.

1.4. Het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 30 juli 2020 en aangevuld op 5 augustus 2020. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.5. Van belanghebbende is op 24 januari 2022 een nader stuk ontvangen. Hiervan is een afschrift aan de inspecteur verstrekt.

1.6. Het onderzoek ter zitting is aangevangen op 8 februari 2022. Belanghebbende heeft ter zitting van deze datum een verzoek tot wraking gedaan.

1.7. De wrakingskamer heeft het verzoek tot wraking van de raadsheren bij beslissing van 22 april 2022 afgewezen.

1.8. Op 7 juli 2022 heeft de griffier van het Hof een brief verzonden aan belanghebbende, waarop deze laatste bij nader stuk van 21 juli 2022 heeft gereageerd. Van deze stukken is een afschrift aan de inspecteur verstrekt.

1.9. Het onderzoek ter zitting is voortgezet op 17 augustus 2022. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2. Feiten

2.1. De rechtbank heeft de volgende feiten vastgesteld (in de uitspraak van de rechtbank wordt belanghebbende aangeduid als ‘eiser’ en de inspecteur als ‘verweerder’):

“Feiten1. Eiser is geboren in 1953 en werkzaam als advocaat. Verweerder heeft bij eiser een boekenonderzoek uitgevoerd. Op basis van de bij dit onderzoek opgedane bevindingen heeft verweerder eiser met dagtekening 26 maart 2014 een informatiebeschikking gegeven. In deze informatiebeschikking is onder meer het volgende vermeld:“In het kader van het boekenonderzoek bij u betreffende de aangiften:- Inkomstenbelasting over de jaren 2008 tot en met 2010:- Omzetbelasting over de periode 2008 tot en met 2010.is gebleken dat u zich op onderdelen niet gehouden hebt aan de administratieplicht. De bepalingen op dit gebied in artikel 52 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: Awr). Deze bepalingen bevatten kwaliteitseisen welke aan een administratie gesteld worden ten behoeve van de belastingheffing.Ik ben van mening dat uw administratie niet aan de wettelijke normen voldoet:(...)De onderliggende stukken zijn niet geordend maar bestaan uit een stapel aan elkaar geniete bonnen. Belastingplichtige is op 6 november 2013 verzocht een binnen redelijke termijn een controleerbare administratie aan te bieden. Hier is geen gehoor aangegeven. Derhalve is op 20-02-2014 een rappel verstuurd. Ook hierop is niet gereageerd(...)U kunt er naar aanleiding van deze beschikking voor kiezen alsnog de gevraagde informatie te verstrekken. In dat geval verzoek ik u met mij contact op te nemen om een termijn daarvoor af te spreken.”2. Naar aanleiding van het boekenonderzoek heeft eiser getracht zijn administratie opnieuw op te zetten. Per brief van 6 mei 2014 heeft eiser bezwaar gemaakt tegen de informatiebeschikking. In dit bezwaarschrift schrijft eiser onder meer het volgende:“De gronden van het primaire verzoek zijn, dat op 19 maart j.l. de nieuwe boekhouding over 2008 in excel-bestand naar u is toegezonden, maar daarop heeft u nog niet gereageerd. Desondanks zijn wij thans bezig met de nieuwe boekhouding over 2009. (...)(...)Bovendien is de (oude) word-boekhouding in de afgelopen 30 jaar een aantal keren door uw belastingdienst goedgekeurd, o.a. tijdens twee eerdere boekcontroles. (...). Derhalve dient die word-boekhouding als juist te worden beoordeeld. Uw verzoek van dit jaar om die word-boekhouding om te zetten in een excel-boekhouding heb ik slechts uit coulance opgevolgd, maar dit kost mij wel heel veel tijd naast mijn gewone werkzaamheden. Uiteraard kan deze coulance niet worden beschouwd als een erkenning van een ondeugdelijke boekhouding. Derhalve verzoek ik uw beschikking te vernietigen, met vergoeding van mijn kosten.”3. Bij uitspraak op bezwaar van 17 november 2014 heeft verweerder het bezwaar afgewezen. Eiser heeft daartegen beroep ingesteld en daarbij onder meer een schadevergoeding geëist. Op 17 maart 2017 heeft de rechtbank uitspraak gedaan en de informatiebeschikking vernietigd. Verder overwoog de rechtbank onder meer dat de eis tot schadevergoeding moest worden opgevat als een verzoek om een kostenvergoeding in de zin van artikel 52, zevende lid, van de Awr en verweerder dit verzoek in behandeling moest nemen.4. Tegen de uitspraak van de rechtbank van 17 maart 2017 heeft verweerder hoger beroep en heeft eiser incidenteel hoger beroep ingesteld. Bij uitspraak van 5 juni 2018 heeft het Gerechtshof Amsterdam (het Hof) de uitspraak van de rechtbank vernietigd en de informatiebeschikking vernietigd voor zover die betrekking had op de inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen voor het jaar 2010 en voor het overige in stand gelaten. Eiser heeft tegen deze uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Bij arrest van 13 september 2019 heeft de Hoge Raad dit beroep ongegrond verklaard.5. In een brief aan verweerder van 30 juli 2018 schrijft eiser onder meer het volgende:“Bovendien stelt u, kennelijk in overleg met uw collega’s, dat er door uw belastingdienst nimmer is gedwongen om een nieuwe boekhouding op te stellen. Dit betekent, dat die nieuwe boekhouding niet nodig is (geweest) en dat u niet wenst in te gaan op die nieuwe boekhouding.(...)Zoals u wellicht zult weten heb ik uw belastingdienst al diverse keren om een schadevergoeding gevraagd voor het opstellen van die nieuwe boekhouding, met specificatie van de jaarlijks bestede uren en het uurtarief, omdat uw belastingdienst mij daartoe had gedwongen, ondanks de ontkenning van uw belastingdienst. Tot op heden is dat verzoek om schadevergoeding door uw belastingdienst niet in behandeling genomen, zodat ik uw belastingdienst hierdoor (nogmaals) ingebreke stel voor het behandelen van dat verzoek.”6. Bij beslissing van 8 augustus 2018 heeft verweerder het verzoek afgewezen. Eiser heeft tegen de beslissing bezwaar gemaakt en daarbij onder meer het volgende aangevoerd:“Immers, uw Belastingdienst heeft onder meer schade veroorzaakt door [eiser] te dwingen een nieuwe boekhouding op te stellen, zonder rekening te houden met de onevenredige inspanningen die [eiser] zich (heeft) moet(en) getroosten en de kosten die [eiser] heeft moeten maken om de gevraagde informatie te ordenen zoals door de belastinginspecteur is verzocht en zonder aan [eiser] gemotiveerd mede te delen in welk opzicht de gevraagde informatie van belang kan zijn voor de belastingheffing anders dan enkel met het oog op zijn eigen gemak, danwel dat de kans buitengewoon gering is dat bij het voldoen aan het verzoek de kans buitengewoon gering is dat deze tot fiscaal relevante informatie leidt, aangezien het verzoek betrekking heeft op dezelfde informatie.(...)Voorts miskent uw Belastingdienst, dat de Belastingdienst reeds eerder in gebreken is gesteld en dat zelfs de rechtbank uw Belastingdienst heeft opgedragen een beslissing te nemen over de schadevergoeding, hetgeen u heeft nagelaten en de termijn daartoe ruimschoots is overschreden, waardoor een dwangsom verschuldigd is Derhalve verzoek ik u uw opgemelde twee beschikkingen te vernietigen/herzien en [eiser] alsnog een schadevergoeding c.q. dwangsom te doen toekomen, met vergoeding van [eisers] proceskosten, waaronder begrepen het salaris van de gemachtigde.”7. Bij de bestreden uitspraak op bezwaar heeft verweerder de beslissing tot afwijzing van het verzoek gehandhaafd.”

Nu de hiervoor vermelde feiten door partijen op zichzelf niet zijn bestreden zal ook het Hof daarvan uitgaan. In aanvulling hierop stelt het Hof de volgende feiten vast.

2.2. Bij zijn nader stuk van 24 januari 2022 aan het Hof heeft belanghebbende zijn brief aan de Belastingdienst van diezelfde datum gevoegd waarin hij een aantal met naam genoemde medewerkers van de Belastingdienst en voorts “alle andere medewerkers van de belastingdienst die betrokken zijn geweest bij de onderhavige jarenlange controle van resp. de informatiebeschikking voor de boekhouding van ondergetekende en zodoende kunnen getuigen over de jarenlange onrechtmatige handelingen, beslissingen en vertragingen, waardoor schade is geleden.” oproept om als getuige ter zitting van 8 februari 2022 het Hof te verschijnen.

2.3. In de brief van de griffier van het Hof van 7 juli 2022 staat het volgende vermeld:

“U bent uitgenodigd voor de mondelinge behandeling van uw zaak op woensdag 17 augustus 2022 om 14.00 uur. Op 24 [januari] 2022 zond u het Hof uw brief (van dezelfde datum) aan de Belastingdienst waarin u te kennen gaf getuigen te willen oproepen. Ook tijdens de eerdere mondelinge behandeling van 8 [februari] 2022 hebt u verklaard getuigen te willen horen, maar deze waren aldaar niet verschenen. Alvorens te beslissen over de vraag of getuigen voor deze zitting opgeroepen dienen te worden, biedt het Hof u de mogelijkheid te concretiseren welke stelling u met getuigenbewijs wenst te ondersteunen. Het Hof stelt u hiertoe in de gelegenheid een lijst op te stellen van maximaal vijf personen die u als getuigen wenst te horen en bij elk van deze personen te vermelden welke stelling u met zijn/haar verklaring als bewijs zou willen ondersteunen. Het Hof geeft u hiervoor een termijn van twee weken vanaf heden.”

2.4. In het nader stuk van belanghebbende van 21 juli 2022 staat onder andere het volgende vermeld:

“(…) Uit het bovenstaande kunt u opmaken, dat uw voorstel om van de getuigenlijst slechts 5 getuigen te gaan horen m.i. niet zinvol zal zijn. Daarom verzoek ik u nogmaals om een (onbeperkt) getuigenverhoor in te plannen, zowel voor alle opgegeven/opgeroepen getuigen als voor eventuele nadere getuigen.Bovendien kunt u uit het bovenstaande opmaken, dat ik niet vooraf kan opgeven welke vragen of stellingen aan welke getuigen zullen worden voorgelegd, want dat zal het doorbreken van het vooroverleg en de beïnvloeding van getuigen alleen maar onmogelijk maken. Het onrechtmatig handelen, als bovenvermeld, zal voor elke getuige het onderwerp zijn om onder ede te worden gehoord.”

2.5. Ter zitting van het Hof van 17 augustus 2022 heeft belanghebbende belanghebbende onder andere het volgende verklaard:

“Ik heb alle getuigen nodig omdat er zoveel personen bij deze zaak betrokken zijn geweest. Ik kan derhalve alleen maar persisteren in de door mij gedane verzoeken om een onbeperkt aantal personen als getuige te horen.”

3. Geschil in hoger beroep

3.1. Evenals bij de rechtbank is in hoger beroep in geschil of de inspecteur belanghebbendes verzoek om een kostenvergoeding als bedoeld in artikel 52, lid 7, van de AWR terecht heeft afgewezen.

3.2. Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken. Voor hetgeen zij daaraan ter zitting hebben toegevoegd wordt verwezen naar het van het verhandelde ter zitting opgemaakte proces-verbaal.

4. Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft met betrekking tot het geschil - voor zover in hoger beroep van belang - het volgende overwogen:

“Beoordeling van het geschil13. Op grond van artikel 52, eerste lid, van de Awr zijn administratieplichtigen gehouden van hun vermogenstoestand en van alles betreffende hun bedrijf, zelfstandig beroep of werkzaamheid naar de eisen van dat bedrijf, dat zelfstandig beroep of die werkzaamheid op zodanige wijze een administratie te voeren en de daartoe behorende boeken, bescheiden en andere gegevensdragers op zodanige wijze te bewaren, dat te allen tijde hun rechten en verplichtingen alsmede de voor de heffing van belasting overigens van belang zijnde gegevens hieruit duidelijk blijken. Op grond van het tweede lid van dit artikel zijn administratieplichtigen onder meer de natuurlijke personen die een bedrijf of zelfstandig een beroep uitoefenen.14. Ingeval een administratieplichtige een door de inspecteur op het eerste lid van artikel 52 van de Awr gebaseerde verplichting is nagekomen maar van oordeel is dat de verplichting onrechtmatig is opgelegd, kan hij, op grond van het zevende lid van dit artikel, verzoeken om vergoeding van kosten die rechtstreeks verband houden met deze nakoming.15. De rechtbank overweegt dat uit de hierboven aangehaalde wettelijke bepalingen valt af te leiden dat plaats is voor een kostenvergoeding indien de verplichting door de belastinginspecteur is opgelegd in verband met het voeren van een deugdelijke administratie, de belastingplichtige aan de verplichting heeft voldaan en de verplichting onrechtmatig is opgelegd. De rechtbank overweegt verder dat in het geval een belastingplichtige bij het nakomen van een onrechtmatig opgelegde verplichting meer heeft gedaan dan datgene waartoe de inspecteur hem feitelijk verplichtte, alleen de kosten van het nakomen van de eigenlijke verplichting voor vergoeding in aanmerking komen en de kosten van dat meerdere niet.16. Eiser heeft aangevoerd dat hij door verweerder werd verplicht om zijn boekhouding, die hij tot dan toe in de vorm van Word-documenten bijhield, opnieuw op te zetten in Excel. Verweerder heeft dit weersproken en aangevoerd dat tijdens het boekenonderzoek bleek dat de boekhouding van eiser niet aan de eisen voldeed, maar dat eiser niet werd verplicht zijn boekhouding opnieuw in Excel op te zetten. De rechtbank overweegt dat uit rechtsoverweging 5.5 in de uitspraak van het Hof van 5 juni 2018 naar voren komt dat de administratie van eiser ernstige gebreken vertoonde en zodanig was ingericht dat controle daarvan door verweerder binnen een redelijke termijn niet mogelijk was. Indien al moet worden aangenomen dat eiser door verweerder werd verplicht zijn administratie geheel opnieuw op te zetten dan was dit, naar het oordeel van de rechtbank, onder genoemde omstandigheden niet onrechtmatig omdat eiser, gelet op het bepaalde in artikel 52, eerste lid, van de Awr, daarmee werd gesommeerd te voldoen aan een verplichting die rechtstreeks voortvloeit uit de wet. Eiser heeft aangevoerd dat hij de in Excel opnieuw opgezette administratie bij verweerder heeft ingediend, maar dat verweerder daar nooit kennis van heeft genomen. In rechtsoverweging 5.6 van zijn uitspraak heeft het Hof onder meer overwogen dat tussen de Word-bestanden en de Excel-bestanden aanzienlijke verschillen bestonden waarvoor eiser geen afdoende verklaring heeft gegeven. Eiser heeft ook thans geen feiten en omstandigheden gesteld en aannemelijk gemaakt die een ander licht zouden kunnen werpen op deze overweging van het Hof. De rechtbank houdt het er daarom voor dat verweerder wel degelijk kennis heeft genomen van de opnieuw opgezette administratie, maar dat moest worden geconstateerd dat eiser met het indienen daarvan nog niet, althans nog niet volledig, aan de hem opgelegde verplichting had voldaan. Dat verweerder mogelijk eerst tijdens de procedure voor het Hof de Excelboekhouding heeft ingezien, maakt dit niet anders.17. Het vorenstaande brengt de rechtbank tot het oordeel dat, zo al sprake is geweest van een door verweerder aan eiser onrechtmatig opgelegde verplichting, eiser niet, althans niet volledig, aan die verplichting heeft voldaan. Voor het horen van getuigen, ten bewijze dat eiser zou zijn gedwongen zijn administratie opnieuw op te zetten in Excel, ziet de rechtbank onder die omstandigheden dan ook geen aanleiding.18. Op grond van het vorenstaande is de rechtbank van oordeel dat voor een kostenvergoeding als bedoeld in artikel 52, zevende lid, van de Awr geen grond. Derhalve heeft verweerder het verzoek daartoe terecht heeft afgewezen. Het beroep dient daarom ongegrond te worden verklaard.Proceskosten19. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.”

5. Beoordeling van het geschil in hoger beroep

Vooraf: getuigen, aanhoudingsverzoek en zaakstukken

5.1. Belanghebbende heeft in zijn brief van 24 januari 2022 (zie 2.2) een aantal bij naam genoemde en daarnaast een onbeperkt aantal (niet concreet aangeduide) medewerkers van de Belastingdienst opgeroepen om als getuige ter zitting van het Hof te verschijnen. Twee van de in die brief met naam genoemde medewerkers, te weten mrs. [inspecteur 1] en [inspecteur 2] , vertegenwoordigen een der partijen (de inspecteur) en hebben als zodanig ook ter zitting van de rechtbank en het Hof opgetreden. Het Hof overweegt dienaangaande dat zij aldus moeten worden vereenzelvigd met de partij (de inspecteur) die zij vertegenwoordigen en het horen van een partij of een daarmee te vereenzelvigen persoon als getuige is in het belastingrecht niet mogelijk (zie HR 17 juni 1992, nr. 27 048, ECLI:NL:HR:1992:BH8123 en HR 28 augustus 2020, 19/04731, ECLI:NL:HR:2020:1332).

Ter zitting van het Hof van 8 februari 2022 zijn geen getuigen door belanghebbende meegebracht of verschenen. Belanghebbende heeft het Hof vervolgens verzocht de door hem in zijn brief van 24 januari 2022 genoemde en daarnaast een onbeperkt aantal (niet concreet aangeduide) medewerkers van de Belastingdienst als getuigen op te roepen. Hierop heeft het Hof belanghebbende bij brief van 7 juli 2022 in de gelegenheid gesteld een lijst op te stellen van maximaal vijf personen die hij als getuigen wenst te horen (zie 2.3). Belanghebbende heeft van die gelegenheid geen gebruik gemaakt. Hij heeft in zijn brief van 21 juli 2022 (zie 2.4) het aanbrengen van een beperking in het aantal te horen getuigen geweigerd en ter zitting van het Hof van 17 augustus 2022 (zie 2.5) gepersisteerd in zijn verzoek een onbeperkt aantal (niet concreet aangeduide) getuigen te horen. Het Hof wijst belanghebbendes verzoek af. Belanghebbende dient (in het kader van de goede procesorde) een stellig en duidelijk verzoek te doen tot het oproepen en horen van concreet aangeduide getuigen. Het Hof acht het verzoek van belanghebbende hiermee in strijd en daarmee niet voor toewijzing vatbaar.

5.2. Nadat de informatiebeschikking (zie 1 van de uitspraak van de rechtbank) onherroepelijk is komen vast te staan, heeft de inspecteur aanslagen aan belanghebbende opgelegd. Over deze aanslagen zijn procedures aanhangig en belanghebbende heeft het Hof verzocht de onderhavige procedure aan te houden zodat deze gevoegd of gelijktijdig behandeld kan worden met die aanhangige procedures. Het Hof ziet in de omstandigheid dat over de bedoelde aanslagen procedures aanhangig zijn en ook overigens geen aanleiding voor een aanhouding van de onderhavige procedure.

5.3. Belanghebbende stelt dat de inspecteur niet alle op de zaak betrekking hebbende stukken heeft ingebracht. De inspecteur heeft deze stelling gemotiveerd weersproken, onder andere door te wijzen op de door hem bij zijn verweerschrift in eerste aanleg overgelegde stukken. Hierop heeft belanghebbende geen enkele aanwijzing gegeven ter nadere onderbouwing van zijn stelling. De enige concrete aanwijzing die belanghebbende heeft gegeven, namelijk het ontbreken van de uitspraak van de rechtbank van 17 maart 2017 (ECLI:NL:RBNHO:2017:2008), is onjuist. Deze uitspraak heeft de inspecteur immers overgelegd als bijlage 7 bij zijn verweerschrift in eerste aanleg. Het Hof acht niet aannemelijk geworden dat de inspecteur niet aan zijn verplichting heeft voldaan alle op de zaak betrekking hebbende stukken over te leggen.

Inhoudelijk: kostenvergoeding

5.4. Artikel 52 van de AWR luidt, voor zover van belang, als volgt:

“1. Administratieplichtigen zijn gehouden van hun vermogenstoestand en van alles betreffende hun bedrijf, zelfstandig beroep of werkzaamheid naar de eisen van dat bedrijf, dat zelfstandig beroep of die werkzaamheid op zodanige wijze een administratie te voeren en de daartoe behorende boeken, bescheiden en andere gegevensdragers op zodanige wijze te bewaren, dat te allen tijde hun rechten en verplichtingen alsmede de voor de heffing van belasting overigens van belang zijnde gegevens hieruit duidelijk blijken.(…)6. De administratie dient zodanig te zijn ingericht en te worden gevoerd en de gegevensdragers dienen zodanig te worden bewaard, dat controle daarvan door de inspecteur binnen een redelijke termijn mogelijk is. Daartoe verleent de administratieplichtige de benodigde medewerking met inbegrip van het verschaffen van het benodigde inzicht in de opzet en de werking van de administratie.7. Ingeval een administratieplichtige een door de inspecteur op het eerste lid gebaseerde verplichting is nagekomen maar van oordeel is dat de verplichting onrechtmatig is opgelegd, kan hij verzoeken om vergoeding van kosten die rechtstreeks verband houden met deze nakoming. De inspecteur beslist op dat verzoek bij voor bezwaar vatbare beschikking en kent een redelijke kostenvergoeding toe in geval van een onrechtmatig opgelegde verplichting.”

Niet in geschil is dat belanghebbende een administratieplichtige is, zodat dit artikel op hem van toepassing is.

5.5. Belanghebbende betoogt dat de inspecteur hem een op artikel 52, lid 1, van de AWR gebaseerde verplichting heeft opgelegd en dat deze verplichting onrechtmatig is. Om die reden is hij gerechtigd tot een kostenvergoeding, aldus belanghebbende.

5.6. Het Hof is van oordeel dat belanghebbendes betoog faalt voor zover hij doelt op de verplichtingen zorg te dragen voor een administratie die zodanig is ingericht dat hieruit de voor de heffing van belasting van belang zijnde gegevens duidelijk blijken en die zodanig is ingericht en wordt gevoerd dat controle daarvan door de inspecteur binnen een redelijke termijn mogelijk is. Dit zijn immers verplichtingen die rechtstreeks voortvloeien uit de wet en aldus niet door de inspecteur zijn opgelegd.

Dat de inspecteur hem op deze verplichtingen heeft gewezen en/of in de gelegenheid heeft gesteld (alsnog) daaraan te voldoen maakt het voorgaande niet anders. Dit nog daargelaten de omstandigheid dat niet aannemelijk is geworden dat belanghebbende nadien (volledig) aan de bedoelde verplichtingen heeft voldaan (zie 16 van de uitspraak van de rechtbank en 5.5 en 5.6 van de uitspraak van dit Hof van 5 juni 2018, nrs. 17/00229 tot en met 17/00231, ECLI:NL:GHAMS:2018:1746).

5.7. Voor zover belanghebbende stelt dat de inspecteur hem een verplichting heeft opgelegd zijn administratie om te zetten in Excel en hij zijn verzoek om kostenvergoeding daarop baseert, volgt het Hof hem daarin evenmin. De inspecteur heeft deze stelling van belanghebbende gemotiveerd weersproken. Belanghebbende heeft vervolgens niet aannemelijk gemaakt dat de inspecteur hem tot de omzetting van zijn administratie in Excel heeft verplicht; het is gebleven bij een blote stelling van belanghebbende die voorts geen enkele steun vindt in de stukken van het geding. Het Hof acht dan ook niet aannemelijk dat de inspecteur belanghebbende de bedoelde verplichting heeft opgelegd.

5.8. Nu naar het oordeel van het Hof van een onrechtmatig door de inspecteur opgelegde verplichting niet is gebleken is een kostenvergoeding uit hoofde van artikel 52, lid 7, van de AWR niet aan de orde. De inspecteur heeft het verzoek daartoe van belanghebbende dan ook terecht afgewezen.

Slotsom

De slotsom is dat het hoger beroep van belanghebbende ongegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.

6. Kosten

Het Hof vindt geen aanleiding voor een veroordeling in de kosten op de voet van art. 8:75 Awb in verbinding met art. 8:108 van die wet.

7. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is gedaan door mrs. J-P.R. van den Berg, voorzitter, F.J.P.M. Haas en M.J. Leijdekker, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. W. de Gelder, als griffier. De beslissing is op 25 augustus 2022 in het openbaar uitgesproken.

Formeel belastingrecht

2008-2010

Hof Amsterdam

25 augustus 2022

20/00430

ECLI:NL:GHAMS:2022:3205

NLF 2022/2358

1 december 2022

bwbr0002320&artikel=52&lid=7,bwbr0002320&artikel=52&lid=7