Aanvraag TVL terecht afgewezen, want geen sprake van minstens 30% omzetverlies

Bij besluit van 10 mei 2021 heeft verweerder de aanvraag van appellante voor een subsidie op grond van de Regeling subsidie vaste lasten financiering COVID-19 (TVL) voor Q1 2021 afgewezen.

Bij besluit van 15 februari 2022 heeft verweerder het bezwaar van appellante ongegrond verklaard.

Appellante heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Het College heeft de zaak op 20 februari 2023 op een zitting behandeld. Aan de zitting hebben deelgenomen de gemachtigden van verweerder.

Overwegingen

1. Het wettelijk kader is opgenomen in de bijlage, die deel uitmaakt van deze uitspraak.

Aanleiding van deze procedure

2. Appellante heeft een aanvraag ingediend voor een subsidie op grond van de TVL voor de periode Q1 van 2021. Verweerder heeft de aanvraag voor de subsidie afgewezen, omdat zij niet voldoet aan de eis van ten minste 30% omzetverlies. Bij het bestreden besluit heeft verweerder dit standpunt gehandhaafd. Appellante is het hier niet mee eens en heeft beroep ingesteld.

Standpunt appellante

3.1. Appellante heeft een advocatenkantoor. Voor de subsidieaanvraag voor Q1 2021 heeft zij het omzetverlies op basis van de voor de betreffende kwartalen aan cliënten gedeclareerde uren opgegeven. Appellante heeft op 13 mei 2019 aan cliënten gedeclareerd. Zij heeft daarna btw-aangifte gedaan over de in Q1 2019 gemaakte uren vermenigvuldigt met het uurtarief. Appellante doet een paar keer per jaar btw-aangifte, afhankelijk van de momenten van declareren. Zij stelt dat wat betreft het omzetverlies moet worden uitgegaan van het overzicht van gedeclareerde uren voor het betreffende kwartaal.

3.2. Appellante wijst erop dat de TVL-aanvraag voor Q4 2020 wel op basis van het voor dat kwartaal gedeclareerde aantal uren is toegekend. Bij de toekenning van de TVL gaat het om de werkelijke vaste lasten en de daadwerkelijke omzet.

Standpunt verweerder

4.1. Op grond van artikel 2.2.2, vijfde lid, van de TVL wordt als omzet beschouwd het bedrag ten aanzien waarvan aangifte wordt gedaan voor de omzetbelasting, conform de Wet op de omzetbelasting 1968. Het College heeft in de uitspraak van 11 januari 2022 (ECLI:NL:CBB:2022:5) geoordeeld dat dit uitgangspunt niet onredelijk is en dat de TVL geen grondslag biedt om af te wijken van deze berekeningswijze. Omdat voor ondernemers die over de volledige omzet btw in rekening dienen te brengen wordt aangesloten bij de aangifte omzetbelasting over de betreffende kwartalen, heeft verweerder geen mogelijkheid om rekening te houden met het gedeclareerde urenoverzicht. Het is een bewuste keuze van de wetgever om bij het vaststellen van de omzet uit te gaan van de btw-aangiften, om een goede uitvoering en controle mogelijk te maken en de regeldruk te beperken. De door appellante aangevoerde omstandigheden zijn geen reden om af te wijken van de regelgeving. Appellante heeft over de referentieperiode Q1 2019 € 0,- als omzet opgegeven en over de subsidieperiode Q1 2021 € 0,-. Op grond van deze omzetgegevens voldoet appellante niet aan de voorwaarde dat het omzetverlies ten minste 30% bedraagt.

4.2.Voor zover appellante stelt dat zij op dezelfde wijze omzetgegevens heeft aangeleverd voor de aanvraag voor Q4 2020 en dat op basis van deze aanvraag wel subsidie is toegekend, stelt verweerder zich op het standpunt dat dit besluit onjuist is en hij niet gehouden is een gemaakte fout te herhalen.

Beoordeling door het College

5.1. In geschil is de vraag of de minister terecht de omzet niet heeft berekend op basis van het gedeclareerde urenoverzicht van appellante.

5.2. Uit artikel 2.2.2, vijfde lid, van de TVL volgt dat ondernemingen die aangifte omzetbelasting doen, hun omzet moeten aantonen met die aangifte, die is gedaan overeenkomstig het bepaalde bij en krachtens de Wet op de omzetbelasting 1968. De regelgever heeft er, in verband met de uitvoerbaarheid en de beperking van de administratieve lasten, voor gekozen de aangifte omzetbelasting te gebruiken voor het bepalen van de omzet. Het College heeft in de uitspraak van 11 januari 2022 (ECLI:NL:CBB:2022:5) al geoordeeld dat dit geen onredelijk uitgangspunt is. De TVL biedt geen grondslag om af te wijken van deze berekeningswijze. Er staat wel een uitzondering in artikel 2.2.2, zesde lid, van de TVL, maar die is hier niet van toepassing, omdat appellante omzetbelasting betaalt. Het College is van oordeel dat verweerder daarom in dit geval terecht voor het bepalen van het omzetverlies is uitgegaan van artikel 2.2.2., vijfde lid, van de TVL en in het verlengde daarvan van de gegevens van de Belastingdienst ten aanzien van de aangifte omzetbelasting van appellante. Appellante heeft blijkens het overzicht van aangiften in Q1 2019 in dat kwartaal een aangifte van (telkens) € 0,- gedaan, evenals in Q1 2021. Verweerder kon derhalve de aanvraag afwijzen vanwege het niet voldoen aan het vereiste van ten minste 30% omzetverlies. Dat appellante haar cliënten kennelijk slechts een paar keer per jaar factureert, is geen bijzondere omstandigheid die tot een ander oordeel dient te leiden. De beroepsgrond slaagt niet.

5.3. Verweerder heeft terecht gesteld dat hij niet gehouden is om de fout die is gemaakt met betrekking tot Q4 2020 opnieuw te maken. Het is immers vaste jurisprudentie dat het gelijkheidsbeginsel niet zover strekt dat een bestuursorgaan gehouden is een eerder gemaakte fout te herhalen (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 20 september 2022, ECLI:NL:CBB:2022:640). De beroepsgrond slaagt niet.

6. Het beroep is ongegrond.

Beslissing

Het College verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. I.M. Ludwig, in aanwezigheid van mr. M. Khababi, als griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 14 maart 2023.

BIJLAGE

Regeling subsidie vaste lasten financiering COVID-19 (TVL)