Op 8 april 2017 is bij beschikking als bedoeld in artikel 21, lid 1, Wet VpB 1969 de aanslag vpb 2014 van X (bv; belanghebbende) verminderd vanwege achterwaartse verrekening van het verlies over het jaar 2015.
Hof Amsterdam heeft geoordeeld dat de vermindering van de aanslag vpb 2014 als gevolg van de toegepaste achterwaartse verrekening van het voor het jaar 2015 vastgestelde verlies niet leidt tot vermindering van de gelijktijdig met het opleggen van die aanslag in rekening gebrachte belastingrente. De wettelijke bepalingen inzake belastingrente bij verliesverrekening zijn juist toegepast, aldus het Hof.
Tegen dit oordeel heeft X cassatieberoep ingesteld, maar de Hoge Raad verklaart dit ongegrond.
In artikel 30fe, lid 2, AWR is het uitgangspunt neergelegd dat geen belastingrente wordt vergoed bij vermindering van een aanslag of een navorderingsaanslag als gevolg van verrekening van een verlies van een volgend jaar (zie HR 23 december 2022, 22/00700, ECLI:NL:HR:2022:1918, r.o. 2.3) en dat in zo’n geval evenmin eerder in rekening gebrachte belastingrente wordt verminderd. In de situatie waarin een aanslag wordt verminderd door verrekening van een verlies uit een volgend jaar, heeft de wetgever daarmee uitdrukkelijk onder ogen gezien en aanvaard dat de verliesverrekening geen invloed heeft op eerder in rekening gebrachte belastingrente. Daarin onderscheidt deze situatie zich van de situatie die aan de orde was in het arrest van de Hoge Raad van 18 november 2022 (21/00170, ECLI:NL:HR:2022:1673).
BRON
Arrest in de zaak van X ua te Z (hierna: belanghebbende) tegen de Staatssecretaris van Financiën op het beroep in cassatie tegen de uitspraak van het Gerechtshof Amsterdam van 15 december 2020, nr. 19/00189, op het hoger beroep van belanghebbende en het incidenteel hoger beroep van de Inspecteur tegen een uitspraak van de Rechtbank Noord-Holland (nr. HAA17/4333) betreffende de aan belanghebbende voor het jaar 2014 opgelegde aanslag in de vennootschapsbelasting en de daarbij gegeven beschikking inzake belastingrente.
1. Geding in cassatie
Belanghebbende, vertegenwoordigd door P. Boonstra en R.A. de Meester, heeft tegen de uitspraak van het Hof beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.
De Staatssecretaris, vertegenwoordigd door P, heeft een verweerschrift ingediend.
Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.
2. Inleiding
Deze zaak ziet onder meer op de berekening van belastingrente die in rekening is gebracht in verband met een aanslag in de vennootschapsbelasting, welke aanslag naderhand is verminderd als gevolg van de achterwaartse verrekening van een verlies over een later jaar. In geschil is of deze belastingrente moet worden verminderd omdat vóór het opleggen van die aanslag een verzoek was gedaan tot voorlopige achterwaartse verrekening van dat verlies.
3. Uitgangspunten in cassatie
3.1.1. Op 27 oktober 2015 heeft belanghebbende aangifte voor de vennootschapsbelasting voor het jaar 2014 gedaan.
3.1.2. Op 20 mei 2016 heeft belanghebbende aangifte voor de vennootschapsbelasting voor het jaar 2015 gedaan en daarbij een verlies verantwoord. Zij heeft tegelijkertijd een verzoek tot voorlopige achterwaartse verliesverrekening op grond van artikel 21, lid 3, van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 (hierna: de Wet) gedaan.
3.1.3. De Inspecteur heeft met dagtekening 25 maart 2017 aan belanghebbende voor het jaar 2014 de aanslag in de vennootschapsbelasting opgelegd. Daarbij is bij beschikking een bedrag aan belastingrente in rekening gebracht.
3.1.4.Met dagtekening 1 april 2017 heeft de Inspecteur de aanslag in de vennootschapsbelasting voor het jaar 2015 vastgesteld. Deze aanslag is vastgesteld op nihil. Daarbij heeft de Inspecteur een beschikking als bedoeld in artikel 20b, lid 1, van de Wet gegeven waarbij hij het verlies van het jaar 2015 heeft vastgesteld.
3.1.5. Op 8 april 2017 is bij beschikking als bedoeld in artikel 21, lid 1, van de Wet de aanslag in de vennootschapsbelasting voor het jaar 2014 verminderd vanwege achterwaartse verrekening van het verlies van het jaar 2015.
3.2.1. Voor het Hof was onder meer in geschil of en, zo ja, in hoeverre de hiervoor in 3.1.3 vermelde belastingrente moet worden verminderd.
3.2.2. Het Hof heeft geoordeeld dat de vermindering van de aanslag in de vennootschapsbelasting voor het jaar 2014 als gevolg van de toegepaste achterwaartse verrekening van het voor het jaar 2015 vastgestelde verlies niet leidt tot vermindering van de gelijktijdig met het opleggen van die aanslag in rekening gebrachte belastingrente. De wettelijke bepalingen inzake belastingrente bij verliesverrekening zijn juist toegepast, aldus het Hof.
4. Beoordeling van de middelen
4.1. Middel II is onder meer gericht tegen het hiervoor in 3.2.2 vermelde oordeel van het Hof. Het middel trekt een parallel met rechtspraak van de Hoge Raad waarin geen berekening van belastingrente werd toegestaan over een te betalen bedrag aan belasting voor zover het gaat om een periode waarin de Belastingdienst al de beschikking had over dat bedrag. Het middel betoogt dat de situatie van belanghebbende materieel bezien moet worden gelijkgesteld met de situatie waarop die rechtspraak ziet, omdat in beide situaties belastingrente wordt berekend over een bedrag aan niet-verschuldigde belasting.
4.2. In artikel 30fe, lid 2, AWR is het uitgangspunt neergelegd dat geen belastingrente wordt vergoed bij vermindering van een aanslag of een navorderingsaanslag als gevolg van verrekening van een verlies van een volgend jaaren dat in zo’n geval evenmin eerder in rekening gebrachte belastingrente wordt verminderd. In de situatie waarin een aanslag wordt verminderd door verrekening van een verlies uit een volgend jaar, heeft de wetgever daarmee uitdrukkelijk onder ogen gezien en aanvaard dat de verliesverrekening geen invloed heeft op eerder in rekening gebrachte belastingrente. Daarin onderscheidt deze situatie zich van de situatie die aan de orde was in het arrest van de Hoge Raad van 18 november 2022, ECLI:NL:HR:2022:1673.
4.3. Middel II faalt daarom in zoverre.
4.4. De Hoge Raad heeft ook de overige klachten over de uitspraak van het Hof beoordeeld. De uitkomst hiervan is dat ook deze klachten niet kunnen leiden tot vernietiging van die uitspraak. De Hoge Raad hoeft niet te motiveren waarom hij tot dit oordeel is gekomen. Bij de beoordeling van deze klachten is het namelijk niet nodig om antwoord te geven op vragen die van belang zijn voor de eenheid of de ontwikkeling van het recht (zie artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie).
5. Proceskosten
De Hoge Raad ziet geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten.
6. Beslissing
De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie ongegrond.
Dit arrest is gewezen door de vice-president M.E. van Hilten als voorzitter, en de raadsheren M.W.C. Feteris, M.A. Fierstra, E.F. Faase en J.A.R. van Eijsden, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 12 mei 2023.
