Onterechte aanslag liggeld pleziervaartuig

Bij beschikking van 13 september 2020 heeft verweerder aan eiser over de periode van 29 juli 2019 tot en met 24 augustus 2020 een aanslag liggeld pleziervaartuig (de aanslag) opgelegd van € 3.940,-.

Met de uitspraak op bezwaar van 1 oktober 2020 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiser hiertegen ongegrond verklaard.

Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Eiser en verweerder hebben nadere stukken ingediend. Een afschrift hiervan is naar de wederpartij gezonden.

De rechtbank heeft het beroep op 30 november 2021 op zitting behandeld. Eiser is verschenen, vergezeld door [naam 1] en [naam 2].

Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde, vergezeld door [naam 3] en [naam 4].

Overwegingen

1. In geschil is of de aanslag terecht en tot het juiste bedrag is opgelegd.

Feiten

De rechtbank gaat uit van de volgende feiten.

2.1. In de aanslag staat onder meer het volgende:

2.2. In de Verordening liggeld pleziervaartuigen 2018 (de Verordening) staat – voor zover van belang - het volgende:

• tarief per overnachting
• tarief winterligplaats
• tarief zomerligplaats
• tarief jaarligplaats.”

2.3. In het Tarieventabel behorende bij de Verordening staat onder meer het volgende:

“

2.4. In de brief van 7 april 2020, gericht aan eiser, schrijft verweerder als volgt:

Beoordeling van het geschil

3. Eiser stelt dat de aanslag ten onrechte is opgelegd. Volgens hem kan geen sprake zijn van een passantensteiger, omdat het gaat om een woonschip en niet om een pleziervaartuig. Verder stelt eiser dat de aanslag niet aan hem kan worden opgelegd omdat er met de gemeente de afspraak is gemaakt dat liggelden en kosten worden verrekend met de door hem verleende diensten en werkzaamheden betreffende (de promotie van) de passantensteiger.

4. Op verweerder rust de bewijslast aannemelijk te maken dat het belastbaar feit zich heeft voorgedaan. De grondslag van de aanslag is dat eiser gebruik heeft gemaakt van de passantensteiger in Maassluis (zie 2.1). Om te voldoen aan de definitie “passantensteiger” , zoals omschreven in de Verordening, moet in ieder geval sprake zijn van een pleziervaartuig met een lengte van ten hoogste 15 meter. Een pleziervaartuig is volgens de begrips-bepalingen in de Verordening een schip dat hoofdzakelijk of nagenoeg geheel bestemd of gebruikt wordt voor recreatie, sportbeoefening of vrije tijdsbesteding, waaronder begrepen vlotten, zeilplanken en soortgelijke drijvende voorwerpen. Tussen partijen is niet in geschil dat eiser van 28 juli 2019 tot en met 22 augustus 2020 onafgebroken op het schip heeft gewoond en dat het schip uitsluitend als woning gebezigd werd. Verder is niet in geschil dat het schip een lengte heeft van 18,5 meter en dus langer dan 15 meter is.

Gelet op de twee genoemde omstandigheden en de omstandigheid dat geen sprake is van een “passant” omdat het schip zich langer dan 14 dagen in de haven bevond, is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake van een pleziervaartuig. Voor zover eisers vaartuig als woonschip zou moeten aangemerkt, stelt de rechtbank vast dat, hoewel in de Verordening wel een definitie van woonschip wordt gegeven, er geen tarief in de tarieventabel is opgenomen voor het gebruik van een woonschip. Voor een dergelijk gebruik kan dus geen aanslag liggeld worden opgelegd.

5. De rechtbank merkt tot slot het volgende op. Onder normale omstandigheden is het niet toegestaan om langdurig op het schip te wonen en te verblijven. Verweerder heeft desondanks aan eiser hier toestemming voor verleend, omdat hij op dat moment door de verkoop van zijn woning enkel op het schip kon verblijven. Dat verweerder hem op deze manier heeft geprobeerd te helpen, siert hem. Dit neemt echter niet weg dat de Verordening – zoals verweerder ter zitting zelf ook heeft erkend – niet ziet op de feitelijke situatie die zich vervolgens hier heeft voorgedaan.

6. Omdat de rechtbank al vanwege het voorgaande van oordeel is dat de aanslag ten onrechte is opgelegd, hoeft zij niet meer in te gaan op de door eiser gestelde afspraak.

7. Het beroep is gegrond. Verweerder moet het door eiser betaalde griffierecht vergoeden.

8. De rechtbank is niet gebleken dat eiser kosten heeft moeten maken die op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor vergoeding in aanmerking komen.

Beslissing

De rechtbank:

• verklaart het beroep gegrond;
• vernietigt het bestreden besluit;
• bepaalt dat deze uitspraak in de plaats komt van het bestreden besluit;
• bepaalt dat verweerder aan eiser het betaalde griffierecht van € 48,- vergoedt.

Deze uitspraak is gedaan door mr. I. Bouter, rechter, in aanwezigheid van mr. P.L. Cheung, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 10 december 2021.