Corona-uitbraak maakt termijnoverschrijding beroep niet verschoonbaar

1.1. De heffingsambtenaar heeft bij beschikking krachtens artikel 22 van de Wet waardering onroerende zaken (hierna: de Wet WOZ) met dagtekening 28 februari 2019 de waarde van de onroerende zaak [adres] te [Z] (hierna: de woning) voor het jaar 2019 vastgesteld op € 457.000. Tegelijk is de aanslag onroerendezaakbelastingen voor dat jaar bekendgemaakt.

1.2. De heffingsambtenaar heeft – na daartegen gemaakt bezwaar – bij uitspraak van 14 februari 2020 de vastgestelde waarde en daarop gebaseerde aanslag gehandhaafd.

1.3. De rechtbank heeft bij de uitspraak van 25 mei 2021 het beroep niet-ontvankelijk verklaard.

1.4. Belanghebbende heeft op 6 juli 2021 tegen de uitspraak van de rechtbank hoger beroep bij het Hof ingesteld. De heffingsambtenaar heeft een verweerschrift ingediend.

1.5. Belanghebbende heeft bij brief van 20 december 2021 een nader stuk ingediend en daarbij het Hof toestemming gegeven om zonder zitting op het hoger beroep te beslissen.

De heffingsambtenaar heeft bij bericht van 28 juli 2021 ook vorenbedoelde toestemming gegeven.

1.6. Het Hof heeft het onderzoek bij brief van 18 maart 2022 gesloten en daarbij partijen meegedeeld dat op een termijn van zes weken uitspraak wordt gedaan.

2. Feiten

De heffingsambtenaar heeft op 14 februari 2020 de bestreden uitspraak naar de gemachtigde van belanghebbende verzonden. Belanghebbende heeft de verzending op deze datum niet betwist. Dit betekent dat belanghebbende tot en met 27 maart 2020 tijdig beroep kon aantekenen. Het beroepschrift van belanghebbende is door de rechtbank ontvangen op 30 maart 2020.

3. Geschil

In hoger beroep is in geschil of de rechtbank het beroep van belanghebbende terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard. Indien deze vraag ontkennend wordt beantwoord dient de zaak te worden teruggewezen naar de rechtbank teneinde opnieuw uitspraak op het beroep te doen.

4. Overwegingen

4.1. De rechtbank heeft het volgende overwogen en beslist:

4.2.1. In hoger beroep heeft belanghebbende gesteld dat de rechtbank de overschrijding van de termijn voor het indienen van het beroep ten onrechte niet op de voet van artikel 6:11 Awb verschoonbaar heeft geacht.

4.2.2. Belanghebbende beroept zich op de omstandigheid dat zich als gevolg van de Corona-uitbraak eind maart een niet-normale situatie voordeed. Deze uitbraak en een Coronamelding van een medewerker op 17 maart 2020 hadden tot gevolg dat het kantoor van gemachtigde abrupt moest worden gesloten. Er kon nog maar door twee personen op dat kantoor worden doorgewerkt, waaronder gemachtigde. Dit had voor deze personen gedurende 3 à 4 weken een extreme werkdruk tot gevolg, aldus belanghebbende. Ook omdat er zich in dezelfde periode een ‘bezwaarpiek’ voordeed en omdat gemeenten en rechtbanken massaal begonnen te bellen om werkafspraken te maken. Als gevolg van deze uitzonderlijke omstandigheden is volgens belanghebbende de termijnbewaking van de destijds lopende procedures kortstondig ‘uit zicht geraakt’.

4.2.3. Volgens belanghebbende vormt de Corona-uitbraak niet een normaal ondernemersrisico dat toepassing van artikel 6:11 Awb uitsluit. Belanghebbende verwijst in dit verband naar de door de overheid ten behoeve van ondernemers getroffen steunmaatregelen. Onder deze omstandigheden – belanghebbende vergelijkt deze met die van overmacht – vergt een adequate rechtsbescherming volgens belanghebbende een redelijke en billijke toepassing van artikel 6:11 Awb.

4.2.4. Belanghebbende verwijst voorts, als geval waarin rekening is gehouden met de bijzondere omstandigheden die het gevolg waren van de Corona-uitbraak, naar de uitspraak van de rechtbank Rotterdam van 9 februari 2021, ECLI:NL:RBROT:2021:864. In deze uitspraak zijn bij de bepaling van de hoogte van de vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn mede de Corona-uitbraak en de gevolgen daarvan in aanmerking genomen.

4.3. De heffingsambtenaar stelt zich op het standpunt dat de door belanghebbende gestelde extreme werkdruk als gevolg van de uitbraak van Corona, belanghebbende niet heeft behoeven te verhinderen om tijdig – eventueel pro forma – in beroep te gaan. Volgens de heffingsambtenaar gaat het hier om omstandigheden die inherent zijn aan het ondernemersrisico van gemachtigde en kunnen dergelijke omstandigheden geen grond opleveren voor toepassing van artikel 6:11 Awb.

4.4.1. Evenals bij de rechtbank is voor het Hof tussen partijen niet in geschil dat het beroepschrift te laat (na verstrijken van de zeswekentermijn van artikel 6:7 Algemene wet bestuursrecht (Awb)) bij de rechtbank is ingediend. Het komt er op aan of deze termijnoverschrijding verschoonbaar is (artikel 6:11 Awb) (standpunt belanghebbende) of niet (standpunt heffingsambtenaar).

4.4.2. Naar het oordeel van het Hof is niet aannemelijk geworden dat de omstandigheden waar belanghebbende zich op heeft beroepen – hoe ernstig deze op zichzelf ook waren – van dien aard zijn geweest dat op grond daarvan redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat belanghebbende in verzuim is geweest door, in plaats van uiterlijk op 27 maart 2020 (zo nodig pro forma), eerst op 30 maart 2020 in beroep te gaan.

4.4.3. De onder 4.2.4 vermelde uitspraak van de rechtbank Rotterdam leidt niet tot een ander oordeel.

Slotsom

4.5. Het hoger beroep van belanghebbende is ongegrond. De uitspraak van de rechtbank wordt bevestigd.

5. Proceskosten

Het Hof ziet geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten op de voet van artikel 8:75 Awb in verbinding met artikel 8:108 van die wet.

6. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is gedaan door mr. E.A.G. van der Ouderaa, voorzitter, H.E. Kostense en N. Djebali, leden van de belastingkamer in tegenwoordigheid van mr. A.F.J.S. Molleman als griffier. De beslissing is op 19 april 2022 in het openbaar uitgesproken.