Proceskostenvergoeding en immateriële schadevergoeding voor autohandelaar

Op 29 januari 2018 en 31 januari 2018 heeft eiseres aangifte voor de Belasting van personenauto’s en motorrijwielen (hierna: BPM) gedaan van de registratie van de hierna onder punt 1 genoemde auto’s. Deze belasting is tussen 1 februari 2018 en 6 februari 2018 voldaan.

Op 13 maart 2018 heeft verweerder bezwaarschriften van eiseres ontvangen tegen de betreffende voldoeningen op aangifte.

In één geschrift met dagtekening 5 augustus 2019 heeft verweerder bovengenoemde bezwaren van eiseres ongegrond verklaard.

Eiseres heeft daartegen beroep ingesteld. De rechtbank heeft aan eiseres voor deze 4 beroepen 1 keer € 345 aan griffierecht in rekening gebracht.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Op 15 oktober 2021 heeft een regiezitting plaatsgevonden te Haarlem. Namens eiseres is verschenen, haar gemachtigde A.F.M.J. Verhoeven, vergezeld door J.A. Cardol. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigden mr. [naam 1] en mr. [naam 2] . Van de regiezitting is een proces-verbaal opgemaakt, dat aan partijen is verzonden.

Op 20 januari 2022 heeft een (eerste) (hybride) onderzoek ter zitting plaatsgevonden van de beroepen van eiseres. Namens eiseres zijn [naam 3] en haar gemachtigde A.F.M.J. Verhoeven, middels een Skype-verbinding, verschenen. Verweerder heeft zich (fysiek) laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigden mr. [naam 1] en mr. [naam 4] . Het onderzoek ter zitting is geschorst, onder meer omdat de rechtbank in meerdere zaakdossiers een aantal namen en e-mailadressen aantrof die zijn weggelakt en waarvoor door verweerder geen verzoek op grond van artikel 8:29 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) is gedaan. Het proces-verbaal van de zitting is aan partijen verzonden.

Verweerder heeft alsnog op 2 februari 2022, een geheimhoudingsverzoek ingevolge artikel 8:29 van de Awb ingediend. De geheimhoudingskamer heeft geoordeeld dat de beperking van de kennisgeving van deze gegevens gerechtvaardigd is. Na de beslissing van de geheimhoudingskamer heeft de rechtbank het onderzoek ter zitting hervat in de stand waarin het zich bevond ten tijde van het indienen van het verzoek.

Partijen hebben in de loop van de procedure en tot tien dagen vóór de laatste zitting een groot aantal nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn telkens en voorafgaande aan de eerstvolgende behandeling ter zitting in afschrift verstrekt aan de wederpartij.

Op 15 februari 2022 heeft de rechtbank het onderzoek ter zitting middels een Skype-verbinding hervat. Namens eiseres is haar gemachtigde A.F.M.J. Verhoeven verschenen, vergezeld door J.A. Cardol. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigden mr. [naam 1] en mr. [naam 5] . Het onderzoek ter zitting is geschorst, onder meer om verweerder in de gelegenheid te stellen nadere informatie te overleggen. Het proces-verbaal van de zitting is aan partijen verzonden.

Verweerder heeft de nadere informatie overgelegd, waarna eiseres hierop heeft gereageerd. Ook deze stukken zijn telkens in afschrift aan de wederpartij verstrekt.

Op 1 april 2022 is het onderzoek ter zitting middels een Skype-verbinding hervat. Namens eiseres zijn [naam 3] en haar gemachtigde A.F.M.J. Verhoeven verschenen, vergezeld door J.A. Cardol. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigden mr. [naam 1] en mr. [naam 5] . Het onderzoek ter zitting is geschorst, onder meer om verweerder in de gelegenheid te stellen nadere informatie te overleggen. Het proces-verbaal van de zitting is aan partijen verzonden.

Verweerder heeft de nadere informatie overgelegd, waarna eiseres hierop heeft gereageerd. Ook deze stukken zijn telkens in afschrift aan de wederpartij verstrekt.

Op 16 mei 2022 heeft de rechtbank het onderzoek ter zitting middels een Skype-verbinding hervat. Namens eiseres is haar gemachtigde A.F.M.J. Verhoeven verschenen, vergezeld door J.A. Cardol. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigden mr. [naam 1] en mr. [naam 5] . De rechtbank heeft vervolgens het onderzoek ter zitting gesloten. Het proces-verbaal van de zitting is aan partijen verzonden.

Overwegingen

48. Rekening houdend met hetgeen door verweerder is bepleit, ziet de rechtbank geen aanleiding om tot een ander oordeel te komen, dan het door haar eerder overwogene. De rechtbank acht het betoog van verweerder onvoldoende om te kunnen concluderen dat hij aan de op hem rustende bewijslast heeft voldaan. De rechtbank deelt de zienswijze van verweerder, namelijk dat het uitgesloten is dat er sprake is van twee heffingsmodaliteiten, niet en verwijst voor de motivering van haar oordeel naar haar uitspraak van 30 juli 2021 (ECLI:NL:RBNHO:2021:6452).

49. Het vorenstaande leidt tot de conclusie dat de op aangifte voldane belasting mogelijk te hoog is geweest met betrekking tot de auto’s met een DET op een tijdstip waarop de CO2-uitstoot op een andere wijze werd gemeten dan bij de aangifte bij invoer. De door eiseres aangedragen grief slaagt daarom. Gelet op de uitkomst van zowel het KPMG-rapport (verschil van 7 tot 7,5 gram per kilometer) als het rapport van TNO (verschil 5,8 gram per kilometer), bepaalt de rechtbank in goede justitie dat de CO2-uitstoot met 6 gram per kilometer verlaagd dient te worden. Eiseres heeft op haar beurt niet aannemelijk gemaakt dat niet met 6 maar met 50 gram per kilometer aan CO2-uitstoot rekening gehouden dient te worden, dan wel wat deze verboden discriminatie tot gevolg heeft voor de verschuldigde BPM in het onderhavige geval. Anders dan eiseres heeft betoogd berust de bewijslast in deze niet bij verweerder maar bij eiseres, nu het hier gaat om een afwijking van een in een door eiseres ingebracht deskundigenrapport.

50. Onder verwijzing naar de uitspraak van deze rechtbank van 30 juli 2021 (ECLI:NL:RBNHO:2021:6452) leidt dit ter zake van de volgende auto’s met ondergenoemde zaaknummers tot onderstaande uitkomst:

Heeft eiseres recht op een rentevergoeding, vanwege de vooruitbetaling van de belasting?

51. Eiseres heeft gesteld dat zij recht heeft op vergoeding van rente, omdat het aangifte- en registratieproces bij importauto’s ertoe leidt dat de BPM eerder moet worden voldaan dan het moment waarop het belastbare feit plaatsvindt hetgeen, aldus eiseres, strijd oplevert met het EU-recht. Verweerder heeft gesteld dat geen recht bestaat op een vergoeding van rente over, zoals eiseres heeft gesteld, de vooruitbetaling van de voldane belasting, omdat niet gesproken kan worden van een schending van het EU-recht. Dienaangaande overweegt de rechtbank als volgt.

52. Artikel 110, eerste alinea, van het VWEU beoogt te waarborgen dat de binnenlandse belastingen volstrekt neutraal zijn voor de mededinging tussen producten die zich reeds op de binnenlandse markt bevinden en producten die vanuit andere lidstaten worden binnengebracht. Bij toepassing van artikel 110 van het VWEU komt het erop aan vast te stellen dat ter zake van de registratie van een uit andere lidstaten afkomstige auto’s niet méér BPM wordt geheven dan ter zake van gelijksoortige auto’s die in Nederland op het tijdstip van de registratie in de handel zijn. Het is niet in strijd met het EU-recht om belastingplichtigen te verplichten een registratiebelasting te voldoen, voordat de registratie plaatsvindt, noch om van die belastingplichtigen te eisen dat bij de voldoening ervan rekening wordt gehouden met de staat waarin het motorrijtuig op het tijdstip van registratie verkeert indien die staat van belang is voor de hoogte van de belastingheffing. Het is niet onredelijk om van belastingplichtigen die om uitreiking van een aangiftebiljet voor de BPM verzoeken, te verlangen dat zij de auto’s eerst bij de RDW aanmelden voor inschrijving in het kentekenregister en dat het voldoen van BPM pas mogelijk wordt wanneer de RDW de auto’s heeft geïdentificeerd en daarvoor een kenteken heeft opgegeven (HR, 26 maart 2021, ECLI:NL:HR:2021:415).

53. Verder is het enkel wijzen op het hiervoor bedoelde tijdverloop onvoldoende om de stelling van eiseres gemotiveerd te achten. Eiseres heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat het aangifte- en registratieproces tot gevolg heeft dat, achteraf bezien, op de in geding zijnde auto’s een hogere belastingdruk rust dan op gelijksoortige binnenlandse auto’s (gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 16 februari 2021, ECLI:NL:GHARL:2021:1529). Dit betekent dat de omstandigheid dat de BPM moet worden vooruitbetaald geen aanleiding is voor een rentevergoeding. Uit dit oordeel vloeit voort dat ook ten aanzien van de door eiseres gewenste rentevergoeding, het voor het doen van uitspraak niet noodzakelijk is het HvJ prejudiciële vragen te stellen en te laten beantwoorden.

Heeft eiseres recht op een rentevergoeding over een teruggave van de geheven belasting?

54. De rechtbank stelt vast dat eiseres recht heeft op de volgende teruggaven van betaalde BPM alsmede dat die teruggaven voortvloeien uit strijd met het EU-recht en dat eiseres recht heeft op een passende rentevergoeding. Indien verweerder de BPM eerder reeds (ambtshalve) heeft teruggegeven, hoeft niet nogmaals feitelijk een teruggaaf te volgen.

55. Eiseres heeft gesteld dat een commerciële rente vergoed dient te worden, welke tenminste gelijk is aan de wettelijke handelsrente, vanaf het moment van de betaling van de onverschuldigde belasting tot aan het moment van de teruggaaf daarvan. Verweerder heeft dit betwist.

56. Tussen partijen is niet in geschil dat op grond van artikel 30ha van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) recht bestaat op belastingrente over de door de rechtbank verleende teruggaaf. Voor zover eiseres heeft betoogd dat de hoogte van de rente, welke uit dit wetsartikel voortvloeit, onvoldoende is, faalt dit standpunt. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres deze stelling niet verder onderbouwd, waardoor onvoldoende aannemelijk gemaakt is door eiseres dat recht bestaat op een hogere rentevergoeding (gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 19 oktober 2021, ECLI:NL:GHARL:2021:9812). Ook kan eiseres een hogere rentevergoeding niet ontlenen aan het EU-recht.

57. De vraag of eiseres recht heeft op vergoeding van invorderingsrente op grond van artikel 28c van de Invorderingswet 1990 (hierna: IW 1990), dan wel rechtstreeks op grond van Irimie, C-565/11 (HvJ, 18 april 2013, ECLI:EU:C:2013:250) komt in de onderhavige procedure niet aan de orde, nu het bedrag aan invorderingsrente op grond van artikel 30 van de IW 1990 bij beschikking wordt vastgesteld en tegen een dergelijke beschikking een eigen rechtsgang open staat. De rechtbank is dan ook niet bevoegd in de onderhavige procedure hierover een oordeel te geven (HR, 28 januari 2022, ECLI:NL:HR:2022:89, r.o. 5.1.3).

58. Ten overvloede wijst de rechtbank op het arrest van de HR van 28 september 2018 (ECLI:NL:HR:2018:1790), waarin, kort gezegd, is geoordeeld dat artikel 28c IW 1990 niet in strijd is met het EU-recht. Uit dit oordeel vloeit voort dat ook ten aanzien van de door eiseres gewenste rentevergoeding, het voor het doen van uitspraak niet noodzakelijk is het HvJ te verzoeken daarover te stellen prejudiciële vragen te laten beantwoorden.

Is van eiseres terecht en naar het juiste bedrag griffierecht geheven?

59. Eiseres heeft gesteld dat de hoogte van het griffierecht alsook het op voorhand heffen van griffierecht in strijd is met het EU-recht en het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden. Verweerder heeft dit bestreden.

60. De rechtbank is van oordeel dat het betoog van eiseres dat de hoogte van het griffierecht in strijd is met het EU-recht, niet slaagt en ook geen steun vindt in het recht. Wat betreft het vooraf heffen van griffierecht is de rechtbank van oordeel dat de Nederlandse regeling inzake griffierecht in het bestuursrecht niet van dien aard is dat rechtzoekenden daarmee de toegang tot de rechtspraak wordt ontnomen. Daarbij acht de rechtbank van belang dat ter zake van het griffierecht een beroep op betalingsonmacht gedaan kan worden als de heffing van het ingevolge de wet verschuldigde bedrag aan griffierecht het onmogelijk, althans uiterst moeilijk, maakt om gebruik te maken van een door de wet opengestelde bestuursrechtelijke rechtsgang (HR, 11 oktober 2019, ECLI:NL:HR:2019:1579).

61. De verwijzing door eiseres naar een mogelijke inbreukprocedure door de Europese Commissie geeft geen aanleiding om anders te oordelen. Ook al heeft de Europese Commissie aanleiding gezien een onderzoek te starten, betekent dat nog niet dat ervan moet worden uitgegaan dat het Nederlandse stelsel van heffing van griffierecht in strijd is met het EU-recht. De rechtbank ziet ook geen aanleiding reeds voorafgaande aan de uitkomst van dit onderzoek om het HvJ te verzoeken om prejudiciële vragen te beantwoorden met betrekking tot deze door eiseres opgeworpen rechtsvraag.

62. Gelet op het vorenoverwogene dienen alle beroepen gegrond te worden verklaard.

Vergoeding van proceskosten en van immateriële schade

63. De hoogte van de aanspraak van eiseres op een vergoeding van de door haar in de bezwaar- en de beroepsfase gemaakte kosten aan rechtsbijstand dient te worden bepaald aan de hand van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit). Ingevolge artikel 3, eerste lid, van het Besluit worden samenhangende zaken voor de vergoeding van gemaakte kosten van rechtsbijstand beschouwd als één zaak. In het tweede lid van dit artikel zijn samenhangende zaken gedefinieerd als: door een of meer belanghebbenden gemaakte bezwaren of ingestelde beroepen, die door het bestuursorgaan of de bestuursrechter gelijktijdig of nagenoeg gelijktijdig zijn behandeld, waarin rechtsbijstand als bedoeld in artikel 1, onder a, van het Besluit is verleend door dezelfde persoon dan wel door een of meer personen die deel uitmaken van hetzelfde samenwerkingsverband en van wie de werkzaamheden in elk van de zaken nagenoeg identiek konden zijn.

64. Deze invulling van het begrip ‘samenhang’ is, zeker na de wijziging van het Besluit per 1 januari 2015, niet gelijk aan die van ‘samenhang’ in de zin van artikel 8:41, derde lid, van de Awb, aan de hand waarvan de hoogte van het verschuldigde griffierecht bij meerdere besluiten en beroepen van eenzelfde indiener wordt bepaald.

65. Voorts dient de samenhang te worden beoordeeld in overeenstemming met de uitspraak van de Hoge Raad van 17 maart 2017 (ECLI:NL:HR:2017:439), waarin is bepaald dat voor de vergoeding van proceskosten een afzonderlijke beoordeling van die mogelijke samenhang voor de bezwaar- en de beroepsfase moet worden gemaakt.

66. In het onderhavige geval is sprake van ongeveer 996 bezwaarschriften die namens eiseres zijn ingediend in de periode tussen 13 maart 2018 en 6 juli 2020. Alle bezwaarschriften richtten zich tegen de hoogte van de verschuldigde BPM, zoals die door eiseres is aangegeven en voldaan voor de tenaamstelling van geïmporteerde personenauto’s. Deze bezwaarschriften hebben geleid tot meerdere geagendeerde hoorzittingen, zoals vermeld in bijlage 1 en 2 – waarbij eiseres niet in alle gevallen is verschenen – en in meerdere geschriften neergelegde uitspraken op bezwaar. Deze uitspraken op bezwaar zijn tussen de 15 mei 2018 en 8 juni 2021 gedagtekend.

67. Gegeven de in bezwaar aangedragen grieven is naar het oordeel van de rechtbank voldaan aan het criterium dat de werkzaamheden in elk van de zaken nagenoeg identiek konden zijn.

68. Alle bezwaarschriften zijn namens eiseres ingediend door A.F.M.J. Verhoeven, verbonden aan Netcar Juridische Dienstverlening B.V. te Westerhoven, dan wel Hefna B.V. te Westerhoven. A.F.M.J. Verhoeven is door verweerder in de periode tussen 1 mei 2019 en 30 oktober 2019 geweigerd als gemachtigde. Voor zover de hoorzittingen in deze periode doorgang hebben gevonden is eiseres vertegenwoordigd door A. Zorko.

69. A. Zorko was in deze periode in dienst bij Netcar Juridische Dienstverlening B.V. Ook is niet betwist dat zij middels het recht van substitutie namens eiseres kon optreden. Dit betekent dat voor de bezwaarfase eveneens is voldaan aan de voor het aannemen van samenhang geldende eis dat de rechtsbijstand is verleend door personen die deel uitmaken van hetzelfde samenwerkingsverband.

70. De vraag of alle aan de orde zijnde bezwaren gelijktijdig of nagenoeg gelijktijdig zijn ingediend en of daarin reden voor samenhang kan worden gevonden beantwoordt de rechtbank ontkennend, nu het tijdsverloop tussen het eerste en het laatste bezwaar meer dan een jaar bedraagt.

71. De rechtbank volgt daarom voor wat betreft de toekenning van een proceskostenvergoeding voor de bezwaarfase verweerder in diens handelwijze en beschouwt die zaken als samenhangend waar in één geschrift uitspraak op bezwaar is gedaan. Voor een andere beoordeling van de samenhang dan die door verweerder is gemaakt ziet de rechtbank onvoldoende aanknopingspunten.

72. Voor wat betreft de hoogte van de toe te kennen vergoeding zoekt de rechtbank aansluiting bij de uitspraak van het gerechtshof ’s-Hertogenbosch van 31 december 2020 (ECLI:NL:GHSHE:2020:4109), waarbij het te vergoeden bedrag voor de bezwaarfase met toepassing van artikel 2, derde lid, van het Besluit als ‘redelijke tegemoetkoming’ is vastgesteld op € 54,50 per gegrond bezwaar, daargelaten de vraag of een hoorzitting heeft plaatsgevonden of niet. Dat betekent dat geen aanspraak bestaat op een proceskostenvergoeding voor de bezwaarfase, indien het beroep ongegrond is.

73. Voor wat betreft de beroepsfase stelt de rechtbank vast dat alle beroepen zijn ingediend tussen 1 oktober 2018 en 22 februari 2021. Voorafgaand aan de inhoudelijke behandeling van de beroepen, heeft op 15 oktober 2021 een regiezitting plaatsgevonden, waarbij met partijen afspraken zijn gemaakt over de behandeling van de beroepschriften. Vervolgens zijn alle beroepen (inhoudelijk) behandeld op drie door de rechtbank bepaalde zittingsdagen. Eiseres is daarbij telkens vertegenwoordigd door A.F.M.J. Verhoeven. In de beroepschriften en ter zitting is een groot aantal te onderscheiden beroepsgronden aangevoerd. Deze beroepsgronden zijn in alle zaken nagenoeg gelijk en voor het overgrote deel van formeel-juridische aard. De rechtbank ziet dan ook voldoende grondslag om aan te nemen dat voor alle beroepen geldt dat sprake is van samenhang in de zin van het Besluit. Dat neemt niet weg dat in ogenschouw dient te worden genomen dat de besluitgever die slechts een onderscheid maakt tussen meer en minder dan vier zaken en dat hij kennelijk geen oog heeft gehad voor hoeveelheden samenhangende zaken met een omvang als deze. Dat betekent dat ook voor de beroepsfase aanleiding bestaat toepassing te geven aan artikel 2, derde lid, van het Besluit. De rechtbank heeft bij dit oordeel ook betekenis toegekend aan de maatschappelijke en politieke discussie over de vergoeding van proceskosten, zoals die tot uiting komt in de herziening van het Besluit waarin meer recht lijkt te worden gedaan aan de werkelijke kosten die met het inhuren van rechtshulp zijn gemoeid. Bij de alsdan in redelijkheid te bepalen vergoeding hanteert de rechtbank als uitgangspunt dat de werkzaamheden van de gemachtigde van eiseres, gelet op de door de rechtbank gekozen behandelingswijze van de beroepen, inspanningen zijn gevergd die het gebruikelijke in een beroepsprocedure overstijgen. Partijen hebben de rechtbank in aanloop naar de zittingen gevraagd en ongevraagd voorzien van stukken – brieven en e-mailberichten – waarin zij hun standpunten nader hebben toegelicht of onderbouwd. Dat heeft een doelmatige behandeling op de onderzoeken ter zitting mogelijk gemaakt. De rechtbank stelt daarom alle namens eiseres ingediende nadere stukken, voor zover deze een juridisch karakter hebben en niet moeten worden gezien als louter een herhaling van een reeds eerder ingenomen standpunt, gelijk aan een repliek waarvoor binnen het stelsel 0,5 punt wordt toegekend. Naar het oordeel van de rechtbank voldoen de mailberichten van de gemachtigde van eiseres van 14 oktober 2021 (14.21 uur); 20 oktober 2021 (08.35 uur); 25 januari 2022 (19.44 uur); 31 januari 2022 (16.03 uur); 2 februari 2022 (08.35 uur); 2 februari 2022 (09.29 uur); 2 februari 2022 (11.24 uur); 2 februari 2022 (11.42 uur), 14 maart 2022 (11.41 uur) en 28 april 2022 (06:45 uur) aan deze criteria. Ook ziet de rechtbank aanleiding voor alle beroepschriften tezamen één punt en voor alle vijf de zittingsdagen één vol punt toe te kennen. Voorts rechtvaardigen de complexiteit en de kwantiteit van de beroepen de wegingsfactor 1. De rechtbank heeft daarbij mede betekenis toegekend aan het feit dat een deel van de beroepen ongegrond wordt verklaard en dat eiseres’ aanspraak op een proceskostenvergoeding in een groot deel van die gevallen uitsluitend berust op de overschrijding van de redelijke termijn, hetgeen in die gevallen aanleiding zou moeten zijn voor de toepassing van de factor 0,5. Dat leidt tot een totale proceskostenvergoeding voor de kosten van rechtskundige bijstand van € 8.349 (11 x € 759 x 1 (ECLI:NL:HR:2022:752) voor alle op de vijf zittingen behandelde beroepen. Dit volledige bedrag wordt door de rechtbank om proceseconomische redenen toegekend in deze zaak, nu daarin sprake is van het als eerste ingediende bezwaarschrift. Dat brengt met zich dat partijen zich tot één hoger beroep kunnen beperken, indien zij het oordeel van de rechtbank op dit punt in hoger beroep aan het hof willen voorleggen.

74. Eiseres heeft verzocht om toekenning van immateriële schadevergoeding in verband met de duur van de procedure. Ook in dit kader dient te worden beoordeeld of sprake is van samenhangende besluiten. Daarbij gelden de criteria die zijn geformuleerd ten aanzien van de samenhang voor wat betreft de aanspraak op een proceskostenvergoeding. Eén op één toepassing hiervan is echter niet mogelijk, nu een onderscheid tussen bezwaar- en beroepsfase niet kan worden gemaakt, omdat een exacte afbakening van de bezwaar- en beroepsfase gedurende de in aanmerking te nemen termijn, gelet op de ver uiteenlopende data van de indiening van de bezwaarschriften en de uitspraken op bezwaar, niet is te maken. De rechtbank ziet aanleiding voor alle beroepen gezamenlijk in goede justitie de immateriële schadevergoeding te bepalen op € 15.000. Ter onderbouwing van het voormelde oordeel overweegt de rechtbank dat de aanspraak op immateriële schadevergoeding voortvloeit uit door de rechtzoekende gevoelde spanning en frustratie die wordt veroorzaakt door de lange behandelingsduur van de door haar aangespannen procedures. Bij een groot aantal procedures van een professionele partij, zoals eiseres die voor derden de administratieve afhandeling rond de import van gebruikte auto’s – waaronder de BPM-aangiften en wat daaruit voortvloeit - op zich neemt, mag worden aangenomen dat die gevoelens van spanning en frustratie niet met dezelfde intensiteit worden beleefd als door een natuurlijke persoon die incidenteel een juridische procedure voert. Daar staat tegenover dat de omvang van de te vergoeden schade ook dusdanig dient te zijn dat de prikkel voor verweerder en de rechtbank een aangespannen procedure met de nodige voortvarendheid ter hand te nemen niet verloren gaat. Nu ook sprake is van een aantal beroepen waarbij een deel van de overschrijding tevens aan de rechtbank te verwijten valt zal de rechtbank de Staat (de Minister van Justitie en Veiligheid) veroordelen tot de betaling van 10 procent van de schadevergoeding en verweerder tot betaling van de resterende € 13.500. Ook ten aanzien van de vergoeding van immateriële schade gelden de hierboven genoemde proceseconomische redenen die leiden tot toekenning van de volledige schadevergoeding in deze uitspraak.

Beslissing

De rechtbank:

• verklaart het beroep HAA 19/3721 gegrond;
• vernietigt de uitspraak op bezwaar;
• draagt verweerder op aan eiseres een teruggaaf van € 11 te verlenen;
• draagt verweerder op over de bij deze uitspraak verleende teruggave belastingrente te vergoeden op de voet van artikel 30ha van de AWR;
• bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van de vernietigde uitspraak op bezwaar met betrekking tot dit zaaknummer;
• verklaart het beroep HAA 19/3722 gegrond;
• vernietigt de uitspraak op bezwaar;
• draagt verweerder op aan eiseres een teruggaaf van € 157 te verlenen;
• draagt verweerder op over de bij deze uitspraak verleende teruggave belastingrente te vergoeden op de voet van artikel 30ha van de AWR;
• bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van de vernietigde uitspraak op bezwaar met betrekking tot dit zaaknummer;
• verklaart het beroep HAA 19/3723 gegrond;
• vernietigt de uitspraak op bezwaar;
• draagt verweerder op aan eiseres een teruggaaf van € 15 te verlenen;
• draagt verweerder op over de bij deze uitspraak verleende teruggave belastingrente te vergoeden op de voet van artikel 30ha van de AWR;
• bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van de vernietigde uitspraak op bezwaar met betrekking tot dit zaaknummer;
• verklaart het beroep HAA 19/3724 gegrond;
• vernietigt de uitspraak op bezwaar;
• draagt verweerder op aan eiseres een teruggaaf van € 16 te verlenen;
• draagt verweerder op over de bij deze uitspraak verleende teruggave belastingrente te vergoeden op de voet van artikel 30ha van de AWR;
• bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van de vernietigde uitspraak op bezwaar met betrekking tot dit zaaknummer;
• veroordeelt verweerder tot vergoeding van immateriële schade voor een bedrag van € 13.500;
• veroordeelt de Staat (de Minister van Justitie en Veiligheid) tot vergoeding van immateriële schade voor een bedrag van € 1.500;
• veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiseres tot een bedrag van € 8.349, en
• draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 345 aan eiseres te vergoeden, te vermeerderen met de wettelijke rente te rekenen vanaf vier werken na de datum waarop deze uitspraak is gedaan tot aan de dag van voldoening.

Deze uitspraak is gedaan door mr. B. van Walderveen, rechter, in aanwezigheid van mr. M. van Doesburg, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 8 augustus 2022.