Samenvatting
In reactie op het eerdere artikel van Arianne de Leeuw betoogt Reinier Kooiman dat misschien wel minder snel aan het APV-regime wordt toegekomen dan vaak wordt gedacht. Daarnaast ziet hij fiscale en civiele risico’s als een traditionele certificeringsstructuur flexibeler wordt gemaakt door de verplichting tot doorbetaling van inkomsten te laten vervallen. Ten slotte geeft hij zijn visie op de invloed die het huwelijksvermogensrecht heeft op de toerekening van het APV.
NLF-W artikel
1. Inleiding
In deze bijdrage wil ik een korte beschouwing geven naar aanleiding van de bijdrage van De Leeuw over het APV-regime. In het bijzonder reflecteer ik op een drietal aspecten dat zij aan de orde stelt:
- Welke mogelijkheden er zijn om de zeggenschap over het vermogen dat aan de kinderen wordt overgedragen te beperken, naast de gebruikelijke route van certificering.
- Hoe de toepassing van het APV-regime verloopt bij toerekening van het APV aan meerdere personen.
- Wat de invloed van het huwelijksvermogensrecht is op de vraag aan wie het APV wordt toegerekend.
Voordat ik op deze specifieke punten inga, permitteer ik me een uitstapje naar de reikwijdte van het APV-regime. De Leeuw schrijft enkel over de situatie dat de als APV kwalificerende entiteit volledig discretionair is. Als de trustachtige rechtsfiguur niet of niet volledig discretionair is, rijst de vraag of wel wordt toegekomen aan toepassing van het APV-regime. Dergelijke trustvormen komen in de praktijk geregeld voor, met name bij expats die afkomstig zijn uit een jurisdictie waar betrokkenheid bij een trust vrij gebruikelijk is. Inzicht in de reikwijdte van het APV-regime is ook behulpzaam bij de bespreking van de andere punten.
