Samenvatting
De Hoge Raad bevestigt dat de afkoopsom van een jaarlijkse canon niet tot de in artikel 42a, lid 1 jo artikel 35 IB ’64 voor de eigen woning aftrekbaar gestelde periodieke betaling ingevolge een erfpachtrecht behoort. Dat wordt niet anders als de grond direct aansluitend op de afkoop in eigendom is verkregen.
Arrest gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te ’s-Gravenhage van 30 januari 2002, nr. BK-00/02769, betreffende na te melden aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.
1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof
Aan belanghebbende is voor het jaar 1998 een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd naar een belastbaar inkomen van ƒ 57.701, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.
Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.
Het Hof heeft het beroep ongegrond verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.
2. Geding in cassatie
Belanghebbende heeft tegen ’s Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.
De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.
Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.
3. Beoordeling van de klacht
Bij akte van 26 maart 1998 heeft belanghebbende door het betalen van een bedrag van ƒ 16.410 zijn verplichting tot het betalen van een jaarlijkse canon afgekocht. Het Hof heeft geoordeeld dat de betaling van ƒ 16.410 niet een periodieke betaling ingevolge een erfpachtsrecht is in de zin van artikel 42a, lid 1, juncto artikel 35 van de Wet op de inkomstenbelasting 1964. Dat oordeel is juist. In dit verband is niet van belang dat belanghebbende, direct aansluitend aan de afkoop van de canon, tevens de eigendom van de grond verworven heeft. De tegen dit oordeel van het Hof gerichte klacht faalt mitsdien.
4. Proceskosten
De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.
5. Beslissing
De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.
Dit arrest is gewezen door de raadsheer L. Monné als voorzitter, en de raadsheren P.J. van Amersfoort en C.J.J. van Maanen, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier A.I. Boussak-Leeksma, en in het openbaar uitgesproken op 9 mei 2003.
