Samenvatting
Een man is in 2003 in dienst getreden bij een Nederlands bedrijf. Hij bezat tevens een Amerikaanse “green card”.
Vanwege de dienstbetrekking is de man per 16 februari 2004 verhuisd naar Nederland en is hij inwoner van Nederland geworden. Hij heeft geopteerd voor partiële binnenlandse belastingplicht.
Op 27 april 2007 is een contract gesloten waarin is vastgelegd dat de arbeidsovereenkomst op 15 augustus 2007 zal worden ontbonden.
Vanaf 6 juli 2007 heeft de man geen werkzaamheden meer voor het bedrijf verricht. Op 7 juli 2007 heeft hij Nederland verlaten en zich gevestigd in zijn voormalig woonland, een onderdeel van de Verenigde Arabische Emiraten. Sindsdien is hij niet meer (partieel) binnenlands belastingplichtig.
Aan de man is in drie termijnen een vergoeding wegens een concurrentiebeding uitgekeerd. De eerste termijn is uitbetaald in juni 2007, de tweede in december 2007 en de derde in december 2008.
In geschil is of de in december 2007 uitbetaalde termijn - met aanpassing van het aantal dagen dat er werkzaamheden in de Verenigde Staten zijn verricht - als Nederlands inkomen belast is.
Rechtbank Haarlem en Hof Amsterdam hebben het standpunt van de man verworpen dat Nederland geen heffingsbevoegdheid heeft.
De man heeft cassatieberoep ingesteld tegen de uitspraak van het Hof.
De Hoge Raad verklaart dit echter ongegrond. Er is sprake van belastbaar loon ter zake van het in Nederland verrichten of hebben verricht van arbeid (artikel 7.2, lid2, onderdeel b Wet IB 2001).
Aan de toepassing van artikel 7.2, lid 2, letter b, Wet IB 2001 staat niet in de weg dat tegenover de ontvangen termijnen geen daadwerkelijk in Nederland verrichte werkzaamheden staan (vgl. HR 28 juni 1972, nr. 16802, BNB 1972/174, en HR 11 juli 1989, nr. 26200, BNB 1989/287), aldus de Hoge Raad.
Conform A-G Niessen.
Arrest gewezen op het beroep in cassatie van [X] te [Z], Verenigde Arabische Emiraten (hierna: belanghebbende) tegen de uitspraak van het Gerechtshof Amsterdam van 18 april 2013, nr. 11/00880, op het hoger beroep van belanghebbende tegen een uitspraak van de Rechtbank te Haarlem (nr. AWB 10/5083) betreffende de aan belanghebbende voor het jaar 2007 opgelegde aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.
1 Geding in cassatie
Belanghebbende heeft tegen ’s Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.
De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.
De Advocaat-Generaal R.E.C.M. Niessen heeft op 4 maart 2014 geconcludeerd tot ongegrondverklaring van het beroep in cassatie.
Belanghebbende heeft schriftelijk op de conclusie gereageerd.
2 Beoordeling van de middelen
2.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.
2.1.1. Belanghebbende, bestuurder van een in Nederland gevestigde vennootschap, heeft met zijn werkgeefster in april 2007 een overeenkomst tot beëindiging van de dienstbetrekking gesloten waarin onder meer is overeengekomen dat de arbeidsovereenkomst op 15 augustus 2007 zal worden ontbonden (hierna: de beëindigingsovereenkomst).
2.1.2. In de beëindigingsovereenkomst is onder meer bepaald dat de werkgeefster belanghebbende in termijnen een bedrag van € 3.189.000 zal betalen in verband met de beëindiging van de arbeidsrelatie en voor het nalaten van werkzaamheden gedurende een bepaalde periode na beëindiging van de arbeidsovereenkomst.
2.1.3. De betaling van de overeengekomen vergoeding heeft als volgt plaatsgevonden: in juni 2007 € 1.189.000 (eerste termijn), in december 2007 € 1.000.000 (tweede termijn) en in december 2008 € 1.000.000 (derde termijn).
2.1.4. Belanghebbende heeft zich in juli 2007 gevestigd in [Z], Verenigde Arabische Emiraten, waarmee Nederland geen overeenkomst tot vermijding van dubbele belasting heeft gesloten.
2.1.5. In verband met in de Verenigde Staten gewerkte dagen heeft de Inspecteur niet het volle bedrag maar een gedeelte van de eerste en de tweede termijn betrokken in de aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (IB/PVV) voor het jaar 2007.
2.2. Voor het Hof was in geschil of de in december 2007 betaalde tweede termijn voor belanghebbende in dat jaar in Nederland belastbaar loon vormt tot het door de Inspecteur in aanmerking genomen bedrag van € 844.480. Tussen partijen was niet in geschil dat de eerste termijn op de juiste wijze in de aanslag IB/PVV 2007 is betrokken.
2.3.1. Het Hof heeft geoordeeld dat uit de tekst van de beëindigingsovereenkomst het door belanghebbende bepleite onderscheid tussen de eerste en de tweede termijn niet kan worden afgeleid. Naar het oordeel van het Hof is de bron van de tweede termijn de dienstbetrekking met de werkgeefster en niet de arbeid of het nalaten daarvan. De drie termijnen vloeien rechtstreeks en volledig voort uit de in Nederland door belanghebbende vervulde functie van bestuurder van een in Nederland gevestigde vennootschap, en wel in zodanige mate dat zij kunnen worden beschouwd als te zijn verstrekt ter zake van het in Nederland verricht hebben van arbeid als bedoeld in artikel 7.2 Wet IB 2001, aldus het Hof.
2.3.2. Voor de vraag of de tweede termijn terecht in de aanslag is betrokken is niet relevant of deze geheel of gedeeltelijk wel of niet is betaald als compensatie voor te derven inkomsten, en evenmin of belanghebbende uitsluitend recht heeft op die termijn als hij gedurende een zekere tijd na afloop van de arbeidsovereenkomst bepaalde activiteiten nalaat, aldus nog steeds het Hof.
2.4. De hiervoor onder 2.3.1 weergegeven uitleg door het Hof van de tussen belanghebbende en zijn werkgeefster gesloten overeenkomst geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en kan overigens, als van feitelijke aard en niet onbegrijpelijk, in cassatie niet met vrucht worden bestreden. Daarvan uitgaande moet worden aangenomen dat ook de tweede termijn in Nederland belastbaar is op grond van artikel 7.2, lid 2, letter b, Wet IB 2001. ’s Hofs oordeel is daarmee in overeenstemming. Aan de toepassing van artikel 7.2, lid 2, letter b, Wet IB 2001 staat niet in de weg dat tegenover de ontvangen termijnen geen daadwerkelijk in Nederland verrichte werkzaamheden staan (vgl. HR 28 juni 1972, nr. 16802, BNB 1972/174, en HR 11 juli 1989, nr. 26200, BNB 1989/287).
2.5. Op het hiervoor onder 2.4 overwogene stuiten de beide cassatiemiddelen af.
3 Proceskosten
De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.
4 Beslissing
De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie ongegrond.
Dit arrest is gewezen door de raadsheer C. Schaap als voorzitter, en de raadsheren P.M.F. van Loon, M.A. Fierstra, Th. Groeneveld en J. Wortel, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier F. Treuren, en in het openbaar uitgesproken op 20 juni 2014.
