1. Inleiding

In de uitnodiging van de redactie om een reflectie vanuit de fiscale advocatuur te schrijven over de conclusie van staatsraden advocaat-generaal Widdershoven en Wattel1 (hierna: Conclusie) werd gerefereerd aan het feit dat sommigen deze al bestempelen als conclusie van de eeuw. De redacteur voegde er wijselijk aan toe dat toekenning van een dergelijk predicaat in 2021 wellicht nog wat vroeg is.

Feit is dat deze conclusie in de media en de vakliteratuur met veel gejuich is ontvangen. Mijn verklaring voor deze positieve waardering is dat de juridische wereld na alle narigheid die was komen bovendrijven in de Toeslagenaffaire wel toe was aan een positief geluid. Een aantal commissies2 heeft in de afgelopen jaren feilloos blootgelegd hoe de overheid in haar diverse hoedanigheden – wetgevende, uitvoerende en rechtsprekende macht – heeft gefaald in het bewerkstelligen van een rechtspositie die als rechtvaardig wordt gevoeld. In de Toeslagenaffaire werden aanzienlijke groepen gekenmerkt als fraudeurs en vervolgens vrij rücksichtslos in de juridische hoek gezet. Zelfs geringe administratieve gebreken werden onder het motto ‘lex dura, sed lex’ gebruikt om het volledige bedrag aan toegekende kinderopvangtoeslag terug te vorderen en daar ook nog eens een keihard invorderingsbeleid op los te laten. De menselijke maat werd in deze zaak volledig gemist.

Log hier in om verder te lezen